ചത്ത പെണ്ണ്

മി​ണ്ടാ​പ്രാ​ണി​യാ​യി​രു​ന്നു, പ​ക്ഷേ അ​വ​ളി​പ്പോ​ഴൊ​രു മി​ന്ന​ല്‍മ​ഴ​പോ​ലെ മി​ണ്ടി​ക്കൊ​ണ്ടേ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ഒ​രാ​വ​ശ്യ​ക്കാ​രി​യേ അ​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു, പ​ക്ഷേ അ​വ​ളു​ടെ ആ​വ​ശ്യ​ങ്ങ​ളി​പ്പോ​ള്‍ കു​ഞ്ഞു​ങ്ങ​ളു​ടെ ക​ളി​പ്പാ​ട്ടം പോ​ലെ​യെ​ങ്ങും ചി​ത​റി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്നു. മോ​ഹ​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും പ​റ​ഞ്ഞി​ട്ടേ​യി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു, പ​ക്ഷേ അ​തൊ​ക്കെ​യു​മി​പ്പോ​ള്‍ ചു​റ്റി​നു​മ​ങ്ങ​നെ പ​ല​നി​റ​ങ്ങ​ളി​ല്‍ പൂ​ത്തു​ല​യു​ന്നു. പ​തു​ങ്ങി​ച്ച​ലി​ച്ച​വ​ളാ​യി​രു​ന്നു. അ​തു​കൊ​ണ്ടെ​പ്പൊ​ഴും ഞാ​ന​വ​ളെ മ​റ​ന്നു പോ​യി​രു​ന്നു.

ആ​ഴ​ത്തി​ലെ​ന്നെ സ്നേ​ഹി​ച്ച​വ​ളാ​യി​രു​ന്നു; തി​രി​കെ​യെ​ന്നൊ​രി​ക്ക​ലും വാ​ശി​പ്പെ​ടാ​തെ​യും.

‘ഒ​രു യാ​ത്ര പോ​കാ​മെ’​ന്ന്‍ ഒ​രി​ക്ക​ലു​മെ​ന്നോ​ട് പ​റ​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. അ​തു​കൊ​ണ്ട്, എ​ന്റെ അ​തി​രു​താ​ണ്ട​ലു​ക​ള്‍ അ​തൊ​രി​ക്ക​ലു​മോ​ര്‍ത്തു​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. ഓ​രോ​ന്നോ​ര്‍ത്തോ​ര്‍ത്തു കെ​റു​വി​ച്ചാ​വോ, അ​വ​ളി​പ്പോ​ള്‍ സ​ദാ കാ​റ്റാ​യി​പ്പാ​റി​ര​സി​ക്കു​ന്നു.

അ​വി​ടെ അ​വി​ടെ​യെ​ന്ന്‍ ദൂ​രെ ദൂ​രേ​ക്ക് പാ​യു​ന്നു.

കു​ള​പ്പ​ച്ച നി​റ​മു​ള്ള ക​ണ്ണു​ക​ള്‍ ഒ​ക്കെ​യു​മെ​ന്നോ​ട് തി​രി​കെ​ച്ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു.

ചെ​ളി​കെ​ട്ടി​യ വെ​ള്ളി​പ്പാ​ദ​സ​ര​ങ്ങ​ള്‍ ഇ​രു​ട്ടി​ല്‍ കി​ലു​ങ്ങു​ന്നു.

സ്വ​പ്ന​ത്തി​ല​വ​ളു​ടെ ശ്വാ​സം കി​ത​ക്കു​ന്നു. രാ​ത്രി​യി​ല്‍, അ​ടു​ക്ക​ള​മ​ണ​മു​ള്ള മെ​ലി​ഞ്ഞ കൈ​വി​ര​ലു​ക​ള്‍, വി​യ​ര്‍പ്പു ചൂ​രു​ള്ള ക​വി​ളു​ക​ള്‍, വി​ണ്ട കാ​ല്‍പ്പാ​ദ​ങ്ങ​ള്‍, അ​റി​യാ​തെ​യെ​ന്ന പോ​ലെ എ​ന്റെ മേ​ല്‍ തൊ​ടു​ന്നു.

അ​പ്പോ​ഴൊ​ക്കെ​യും ഉ​റ​ക്കി​ലെ​ന്ന പോ​ലെ ഞാ​ന്‍ തി​രി​ഞ്ഞു​കി​ട​ക്കു​ന്നു. എ​നി​ക്കി​പ്പോ​ഴൊ​ന്നും മി​ണ്ടാ​നാ​കു​ന്നി​ല്ല. ഒ​ര​തി​രും എ​ന്നെ മോ​ഹി​പ്പി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ഒ​രു സ്വ​പ്ന​വും മാ​ടി വി​ളി​ക്കു​ന്നു​മി​ല്ല.

‘‘എ​ന്റെ പെ​ണ്ണ്‍, എ​ന്റെ പെ​ണ്ണ്‍...”

അ​വ​ളോ​ടാ​യി ഒ​രി​ക്ക​ല്‍ പോ​ലു​മു​രു​വി​ട്ടി​ട്ടി​ല്ലാ​ത്ത ആ ​വാ​ച​ക​വും തെ​രു​പ്പി​ടി​ച്ച് മ​ര​വി​ച്ചി​രി​ക്കു​മ്പോ​ള്‍, അ​വ​ളു​ടെ ചി​ത്ര​ത്തി​ലെ പൂ​ക്ക​ള​ത്ര​യും പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​യ്ക്കു​ന്നു. ചി​ല്ലു പൊ​ട്ടി​ച്ച്, എ​ന്റെ വി​ചാ​ര​ങ്ങ​ളെ അ​വ​ള്‍ ചു​ക​പ്പു​കൊ​ണ്ടു പൂ​രി​പ്പി​ക്കു​ന്നു.

‘‘ച​ത്ത പെ​ണ്ണ്‍.’’

.