മി​ണ്ടാ​പ്പെ​ണ്ണ്

പ​ണ്ട്,

ഒ​രു വാ​യാ​ടി​ത്ത​ള്ള​യു​ടെ വ​യ​റ്റി​ലെ

ഭ്രൂ​ണ​മാ​കു​മ്പോ​ളെ,

ഞാ​ൻ സം​സാ​രി​ച്ചി​രു​ന്നു.

വാ​യി​ലെ കു​ഞ്ഞു​തൊ​ണ്ടു​കീ​റി

മു​ല്ല​മൊ​ട്ടു​ക​ൾ മു​ള​ച്ചി​റ​ങ്ങും മു​ന്നേ,

കു​ലു​കു​ലെ കി​ലു​ക്കാം​പെ​ട്ടി​യാ​യി​രു​ന്നു.

ത​ത്ത​യും മൈ​ന​യും ഞാ​നും

ഒ​രു​പോ​ലെ​യാ​യി​രു​ന്നു.

‘‘കൊ​ച്ചി​ന്റെ വ​ർ​ത്താ​നം

കേ​ക്കാ​നെ​ന്താ ര​സം!’’

ര​സം​പി​ടി​ച്ച​വ​രെ​ല്ലാം

ഞാ​നെ​ന്ന തു​മ്പി​യെ​ക്കൊ​ണ്ട്

ക​ല്ലെ​ടു​പ്പി​ച്ചു.

ക​ണ്ട മ​നു​ഷ​രോ​ടും,

പാ​റ്റ​യോ​ടും പ​ല്ലി​യോ​ടും

പു​ഴു​വി​നോ​ടും പൂ​ച്ച​യോ​ടും, സ​ക​ല

ജീ​വ​ജാ​ല​ങ്ങ​ളോ​ടും ചെ​ടി​ക​ളോ​ടും,

ഞാ​ൻ വാ​തോ​രാ​തെ മി​ണ്ടി.

നാ​ലാം വ​യ​സ്സി​ൽ ബാ​ല​വാ​ടി​യി​ൽ

ചേ​രു​മ്പോ​ഴാ​ണാ​ദ്യ​മാ​യ്

മി​ണ്ടാ​തി​രി​ക്കാ​ൻ പ​ഠി​ക്കു​ന്ന​ത്.

ആ​ശാ​ട്ടി​യ​മ്മ​യു​ടെ പ​ള്ളി​ക്കൂ​ട​ത്തി​ൽ,

നാ​രാ​യ​ത്തി​ന്റെ​ഴു​ത്ത്, ഓ​ല​യി​ൽ

തെ​ളി​യി​ക്കു​ന്ന ചു​വ​ന്ന​യി​ല​യൊ​ടി​ക്കാ​ൻ,

ഞാ​നാ​യി​രു​ന്നു സ്ഥി​ര​മോ​ടു​ന്ന​ത്.

‘‘ചോ​ന്ന​ചെ​ടി​യെ ര​ണ്ടി​ല പി​ച്ചു​ന്നേ.’’

വ​ർ​ഷ​ങ്ങ​ൾ ച​ട്ടി​യി​ൽ

മി​ണ്ടാ​ട്ടം വ​റ​ക്കും​തോ​റും,

അ​ത് ചു​രു​ങ്ങി ചു​രു​ങ്ങി വ​ന്നു.

‘‘വേ​ണ്ടു​ന്നി​ട​ത്തും വേ​ണ്ടാ​ത്തി​ട​ത്തു​മൊ​ക്കെ,

സം​സാ​രി​ക്ക​രു​ത്.’’

‘‘എ​വി​ടെ, എ​ങ്ങി​നെ,

സം​സാ​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു പ​ഠി​ക്ക​ണം.’’

ഞാ​ൻ വ​റ​ച​ട്ടി​യി​ൽ കി​ട​ന്നു,

മൂ​ത്തി​ട്ടും, ആ​യു​സ്സ് കു​റ​ഞ്ഞി​ട്ടും,

പ​ഠി​ക്കാ​തെ പോ​യ​വ.

ഇ​പ്പോ​ൾ...

പ​റ​യാ​നു​ള്ള നോ​വ് പു​റം​ക​ട​ക്കാ​തെ-

യ​കം പു​ക​ക്കു​മ്പോ​ഴും,

നെ​ഞ്ച് കാ​ർ​ന്നു രോ​ഷം ക​ല​ഹി​ക്കു​മ്പോ​ഴും.

അ​ങ്ങി​നെ​യെ​ണ്ണ​മ​റ്റാ​ത്ത വി​സ്ഫോ​ട​ന​ങ്ങ​ൾ,

പൊ​ട്ടി​യൊ​ലി​ച്ചു പ​ട​ർ​ന്നു ക​യ​റു​മ്പോ​ഴും

ഞാ​ൻ മി​ണ്ടാ​പ്പെ​ണ്ണാ​കു​ന്നു.

അ​ക്ഷ​ര​മാ​ല​യി​ൽ​നി​ന്നു

പെ​റു​ക്കി​ക്കൂ​ട്ടി​യെ​നി​ക്ക​ന്നേ​രം,

നെ​യ്യാ​നൊ​ക്കു​ന്ന ഒ​രേ​യൊ​രു വാ​ക്ക്

‘ക്ഷ​മി​ക്കു​ക’​യെ​ന്നാ​കു​ന്നു.

കേ​ൾ​വി​ക്കാ​രെ​ക്കാ​ളും എ​നി​ക്കാ-

വ​ശ്യ​മു​ള്ളൊ​ന്ന്‌.

പി​ന്നീ​ട് വ​ർ​ത്ത​മാ​ന​ങ്ങ​ളി​ല്ലാ​തെ​യാ​കു​ന്നു.

മി​ണ്ടാ​ട്ട​മി​ല്ലാ നേ​ര​ങ്ങ​ള​ത്ര​യും,

ജീ​വ​ന്റെ ഞെ​ട്ട​റ​ക്കു​ന്നു.

ഞാ​നെ​ന്ന നി​ഴ​ൽ​പാ​വ​ക്കു,

തീ​പ്പി​ടി​ക്കു​ന്നു.

ആ​ത്മാ​വ് മ​ണ​ക്കു​ന്ന

പു​ക​ച്ചു​രു​ളു​ക​ളാ​ർ​ക്കു​ന്നു.

ഞാ​നി​ല്ലാ​തെ​യാ​കു​ന്നു!