കോളിൽപ്പെട്ട പുസ്തകം

ആ ​പു​സ്ത​കം വാ​യി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന കാ​ല​ത്താ​ണ്

ഞ​ങ്ങ​ളു​ടെ ജീ​വി​തം ഇ​ള​കി​മ​റി​ഞ്ഞ​ത്.

(പു​സ്ത​ക​ത്തി​ന് അ​തി​ൽ എ​ന്തു പ​ങ്ക്!)

ഞാ​ൻ വാ​യ​ന നി​ർ​ത്തി

ക​ണ്ണു പി​ൻ​വ​ലി​ച്ച് എ​ഴു​ന്നേ​റ്റ​തും

പെ​ട്ടെ​ന്നു വീ​ശി​യ​ടി​ച്ച കൊ​ടു​ങ്കാ​റ്റ്

പു​സ്ത​ക​ത്തി​നെ​യെ​ടു​ത്തു വ​ട്ടം ക​റ​ക്കി

മു​ക​ളി​ലേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​പോ​യി

തി​രി​കെ താ​ഴ​ത്തി​ട്ടു.

താ​ഴെ വീ​ണി​ട്ടും പു​സ്ത​കം ക​റ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു.

ഒ​രു ക​പ്പ​ലാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ൽ

അ​തി​ലെ യാ​ത്ര​ക്കാ​രെ​ല്ലാം മ​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടാ​വും.

ഈ ​പു​സ്ത​ക​ത്തി​ലെ ക​ഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങ​ൾ ആ​രെ​ങ്കി​ലും

ജീ​വ​നോ​ടെ​യു​ണ്ടോ എ​ന്ന​റി​യാ​നാ​യി

അ​തി​ലേ​ക്കു ക​ട​ക്കാ​ൻ ഞാ​ൻ കൈ ​നീ​ട്ടി.

എ​ന്നാ​ൽ അ​തി​ന്റെ താ​ളു​ക​ൾ വി​സ​മ്മ​ത​ത്തോ​ടെ

ക്ഷോ​ഭി​ച്ചു മ​റി​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു.

കാ​റ്റും കോ​ളു​മ​ട​ങ്ങി

ഞ​ങ്ങ​ളു​ടെ ജീ​വി​ത​മി​താ പി​ന്നെ​യും ശാ​ന്ത​മാ​കു​ന്നു.

അ​തി​ലെ ക​ഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളാ​രെ​ങ്കി​ലും

ജീ​വ​നോ​ടെ​യു​ണ്ടോ?

അ​തു തു​റ​ക്കാ​നാ​ഞ്ഞ്

മ​റ്റേ​തോ പു​സ്ത​കം തു​റ​ന്നു.

പ​ക്ഷേ, വാ​യി​ക്കാ​നാ​കു​ന്നി​ല്ല.

പേ​ടി​ച്ചു പേ​ടി​ച്ച് ഒ​ടു​വി​ല​തു​ത​ന്നെ തു​റ​ന്നു.

മ​ര​വി​പ്പും മൗ​ന​വു​മാ​യി​രു​ന്നു ഉ​ള്ളി​ൽ.

കു​റേ ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോ​ൾ ഒ​രാ​ൾ

പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ട്ടു.

അ​യാ​ൾ​ക്കു പി​ന്നി​ൽ

എ​നി​ക്കു പ​രി​ചി​ത​മാ​യ ശ​ബ്ദ​ങ്ങ​ൾ

കേ​ട്ടു തു​ട​ങ്ങി.

പ​ക്ഷേ അ​തു ശ്ര​ദ്ധി​ക്കാ​ൻ ക​ഴി​യാ​ത്ത​വി​ധം

എ​ന്റെ ത​ല ക​റ​ങ്ങു​ന്നു.

അ​വ​രെ​ല്ലാം വ​ട്ടം ക​റ​ങ്ങു​ന്നു.

പു​സ്ത​കം ത​ന്നെ​യും ക​റ​ങ്ങു​ന്നു.

ദൈ​വ​മേ, അ​ന്ന​ത്തെ കൊ​ടു​ങ്കാ​റ്റ്

പി​ന്നെ​യും വ​രി​ക​യാ​ണോ?

ഇ​ല്ല, അ​തി​നി വ​രി​ല്ല.

ഇ​തു വാ​യി​ച്ചു തീ​ർ​ത്തി​ല്ല​ല്ലോ

എ​ന്ന ഖേ​ദ​മാ​യി​രി​ക്കു​മോ?

ഒ​രി​ക്ക​ലു​മി​നി​യി​തു വാ​യി​ക്കാ​ൻ ക​ഴി​യി​ല്ല​ല്ലോ

എ​ന്ന ഖേ​ദ​മാ​യി​രി​ക്കു​മോ?